Skarduu – Pakistan 1.srpnja 1993
Prvi srpnja 1993. poklapa se sa desetim danom mjeseca muharema po islamskom, lunarnom, kalendaru koji se računa od “hijre” Muhamedovog preseljenja iz Meke u Medinu. Na taj dan je, šezdeset prve godine nakon “hijre” ili 684 godine n.e. u zasjedi, kod Karbale u današnjem Iraku ubijen Hussain, Muhamedov unuk sin njegove kćeri Fatime. Od tada Hussainovi nasljednici, koji su ujedno direktni potomci Muhhamedovi, jer on, kako muslimani vjeruju, posljednji božji poslanik nije imao sinova, Šiiti, svake godine na dan njegove smrti, održavaju neku vrstu komemoracije koja zapadnjaku može izgledati okrutna. Dan prije desetog dana muharema sve trgovine u Skarduu bili se zatvorene a samo ponegdje mogle su se kupiti osnovne potrepštine i molitveni pribor, koji se sastojao od dva para čudnih lanaca “zingir” sa drškama a na kraju lanaca bili su pričvršćeni oštri noževi “churry”. Učesnici obreda uz pjevanje s pomoću velikih zvučnika uvijenih u drečeće tkanine, zamahivali su “zingirima” tako da su im oštri noževi “churry” tukli po leđima ostavljajući krvave tragove. Ritam udaranja i pjesme se s vremena na vrijeme mijenjao, povorka ili kako to ovdje zovu, “mahtam”, stala bi i ljudi su se u ekstazi još jače tukli sa spomenutim lancima ili, oni najmlađi, djeca, rukama po prsima. “Mahtam”, povorka kojoj su prethodili pjevači sa zvučnicima i relikvijima, sastavljena od nekoliko stotina ljudi, krenula je iz nekoliko pravaca da bi se oko 14 sati svi susreli na bazaru, pred džamijom, gdje je obred dosegao vrhunac patnje više od tisuću učesnika. Pred svakom kolonom breketao je traktor noseći nekoliko ljudi koji su učesnicima povorke nudili vodu za piće ili im pak previjali rane, ako su one previše krvarile, što nije bio rijedak slučaj. Nakon dvosatnog nastavka samokažnjavanja sve povorke “mahtama” krenule su natrag istim pravcem otkuda su došle, mlateći se nesmanjenom žestinom, sve do kasno u noć dok nisu došli do svojih polazišta.